بررسی نقشی که رهبری امام خمینی(ره) ایفا نمود در جهت حل و فصل و تدبیر بحرانهای دامنگیر نظام در دهه اول دانلود پایان نامه کامل آماده و تکمیل شده و پر شده کارشناسی ارشد و دکتری همه رشته های دانشگاهی به صورت کامل با فرمت ورد و با کیفیت بسیار بالا تقریبا به صورت رایگان و قابل ویرایش در سایت ایران رساله
از آنجا که طیف وسیعی از حوادث بشری و حتی طبیعی غیر مترقبه در قلمرو مدیریت بحران قرار می گیرد، می توان گفت که ادبیات مدیریت بحران گسترده است و مواردی چون جنگ و جنگ گریزی تا مدیریت فجایع طبیعی و بشری را در بر می گیرد.
به طور کلی هر بحران از یک سری روابط متقابل پیچیده تشکیل می شود که در بسیاری از موارد، شناخت ریشه اصلی آن اگر نگوییم غیر ممکن است، باید اعتراف کنیم، بسیار مشکل است. بحران ها عمدتاً نظام های سیاسی و نخبگان حاکم را با شرایطی مشحون از بیم و امید روبرو می سازند. از این رو خالق وضعیتی به شمار میروند که ممکن است به عجز و درماندگی تدبیرگران در برابر تهدیدات بحران ها که غالباًملموس ترند بیانجامد و یا اینکه استراتژیست ها و نخبگان تدبیرگر با شناسایی و تشخیص فرصت های یک وضعیت بحرانی، آن را تبدیل به «عرصه بازی هوشمندانه»خود در جهت بهره برداری از این فرصت های استثنایی نماید.
شناخت «زمینه های رخداد» پدیدهای هم چون بحران، یکی از مهم ترین اولویت های درک و فهم ماهیت بحران و به تبع آن تدبیر بحران به شمار می رود. دولت ها زمانی به عنوان بستر بروز بحران و زمانی دیگر نیز به عنوان بازیگران بحران های بین المللی،در کانون توجه، تدقیق و تحقیق صاحبنظران مدیریت بحران،قرار می گیرند. در یک نظام سیاسی، مهمترین مساله را در ارتباط با مدیریت بحران، «نحوه رفتار و رویارویی» آن نظام با شرایط بحرانی پیش روی آن است.
یکی از عوامل موثر در نحوه موضع گیری دولت ها نسبت به بحران ،ماهیت نوع نظام سیاسی حاکم است. چرا که«رفتار بازیگران بحران بسته به نوع و ماهیت نظام سیاسی ،احتمالاً در بحران ها متفاوت است:«نوع رفتار و تصمیمی که یک رژیم اقتدرگرای نظامی در رویارویی با بحران اتخاذ می نماید، با نوع رفتار و موضع گیری یک نظام انقلابی ایدئولوژیک محور که با حمایت شدید توده های انقلابی نیز مواجه است، متفاوت خواهد بود . در حقیقت ، این فضای فکری و گفتمان مسلط در هر نظام سیاسی است که تعیین کننده دقایق و مولفه های مطلوب و موثر در مواجهه بابحران های جاری است و تصمیم گیران را در آن نظام سیاسی ،به شدت تحت تاْثیر قرار می دهد.
برای ارائه یک تحلیل و بررسی نسبتاً فراگیر از ابعاد مختلف مدیریت بحران در یک نظام سیاسی، شناخت سرشت نظام سیاسی، مبانی فکری و اصول و بنیان های نظری مسلط بر محیط تصمیم گیرنده از پیوند بحران ، نخستین گام در شناسایی نحوه تدبیر و تحدید بحرانها در یک محیط سیاسی است.محیط ایران به اقتضای ادوار و ازمنه مختلف، همواره رژیم ها و نظامهای سیاسی با ماهیت های مختلف و متفاوتی را تجربه کرده است لذا مبانی فکری ونظری درهردوره تاریخی قبل وبعد پیروزی انقلاب اسلامی متأثرازگفتمان مسلط درآن دوره است.
با استقرار نظام انقلابی، امواج بحران های مخرب و توفنده نه تنها آرام نگرفت بلکه با شدت و با کثرت فزاینده ای، نظام انقلابی جدید را آماج حمله قرار داد. نظام سیاسی ای که خود با خلق بحرانی عظیم، رژیم حاکم را در هم ریخته و بر ویرانه های آن پایه های خود را استوار ساخته، پس از پیروزی به نظامی بحران ساز و اشاعه دهنده زمینه های بحران، به شمار می رفت. حتی اگر هم چنین امری واقعیت نداشت، لااقل چنین تصوری از این نظام انقلابی در نزد دیگر بازیگران سیاسی منطقه و جهان وجود داشت. از این رو ،این نظام نو رسیده ، بلافاصله پس از استقرار نه چندان مستحکم خود با بحران هایی از درون و بیرون نظام مواجه گردید.
ایران پس از انقلاب با محیط امنیتی کاملاً متفاوتی مواجه شد. انقلابی که نظم مسلط جهانی را به چالش کشیده بود و بحرانی بزرگ را به کالبد نظام بین المللی تزریق کرد. در محیط برآمده از انقلاب یا به تعبیری دیگر محیطی که انقلاب درآن روییدن گرفت بحران های ناخوانده یکی پس از دیگری بستر انقلاب را در می نوردیدند و هر بار با حضور خود انرژی شور و شعور تازه ای به رگهای جمهوری اسلامی تزریق می نمود. وجود این تصور که نظام انقلابی حامل خصیصه اشاعه دهندگی بحران در منطقه و جهان است، نظم حاکم جهانی را دچار تغییرات ژرفی نمود که در پیامد آن نیز نظام و جامعه انقلابی از همان اوایل تولد با بحران های گوناگون همراه و همنشین شدند.
میزان کارآمدی وتاْثیر مؤلفه های مدیریت بحران در یک نظام انقلابی در صحنه عمل است که مشخص می گردد، هر چند که تحولات حادث شده در گذر زمان قضاوت افراد را شدیداً تحت تاْثیر قرار می دهد. اما با درک شرایط حاکم برآن دوره، موفقیت، ناکامی و یا میزان تاْثیر هر یک از مواضع تدبیرگرانه و رفتار در بحران ها را به دور از هر گونه حب و بغض می توان سنجید.
جایگاه ونقش رهبری ولایی انقلاب به عنوان مؤثرترین کنشگر عرصه بحرانهای دهه نخست و بالاترین«مقام تصمیم گیرنده» که در مقام تدبیر و تحدید کننده بحران ظاهر شد قابل ارزیابی است که نه تنها در هر مرحله از بحران(پیدایش،گسترش،، کاهش و تاْثیر ) تصمیمات ویژه آن مرحله را می گرفت، بلکه برای هر بحران نیازمند تصمیمات ،ساز وکارها و راهبردهای خاص خود است.
رهبری کاریزما و الهی امام (ره) که مبتنی بر اصل ولایت فقیه بوده در تدبیر بحران ها به تناسب و اقتضای هر مرحله از بحران ها نقش تحدیدگر (محدودیت جوانب مخرب بحران) تدبیر گر بحران(بهره برداری از فرصت ها) و مهار کننده بحران (پایان دادن به بحران) ایفا می نماید.